مىگویند در هزاران سال پیش در یکى از مناطق یونان، معبدى بود که به «معبد دلف» معروف بود. بر سر آن معبد سنگى در برابر دیدگان نهاده بودند که روى آن سنگ با خط درشت زیبا نوشته بود: «خود را بشناس».
اى خسته درون تو نهالى است کز هستى آن ترا کمالى است
اى سایهنشین هر درختى بنشین به کنار خویش لختى
و به فرموده حضرت على علیه السلام: اتَزْعَمُ انَّکَ جِرْمٌ صَغْیِرٌ وَفیْکَ انْطَوىَ الْعالَمُ الْاکْبَر وَانْتَ الْکِتابُ الْمُبِیْنُ الَّذِى بِاحْرُفِهِ یَظْهَرُ الْمضْمَرُ «2» «گمان بردهاى که موجود ناچیز هستى، نه این گمان غلط است، تو کسى هستى که عالم بزرگ و جهان آفرینش در تو خلاصه شده، تو آن کتاب آشکارى هستى که به آراسته شدن به حقایق تمام استعدادها و هنرهایت شکوفا مىگردد».
خودشناس، در راه آراستن خویش به حسنات و زدودن رذایل از صفحه الهى نفس است. اگر انسان خود را نشناسد، از کجا خواهد دانست در دنیاى عقل و روحش چه مىگذرد و چه خطوط آلوده در تاریکى، بر صفحه جهان و ورق نفس، نقش بسته است؟
قال على علیه السلام:
افْضَلُ الْعَقْلِ مَعْرِفَةُ الْانْسانِ نَفْسَهُ فَمَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ عَقَلَ وَمَنْ جَهِلَها ضَلَّ .
«برترین خرد، خودشناسى انسان است؛ پس هر کس خود را شناخت خردمند و هر کس خود را نشناخت گمراه شد».
.jpg)
